گل های بهشتی من

در زندگي امروزي، دنياي مجازي جاي خودشو كه حسابي باز كرده. براي عده اي تنوع و سرگرميه. براي عده اي عادت و وابستگيه و براي بعضي ها اعتياد شديد. سبك زندگي هاي الان هم باعث شده مردم كمتر بتونن با هم ارتباط حضوري داشته باشن. حتي انگار بعضي ها اصلا ديگه دلشون نمي خواد. خود من مدتي به دليل محدوديت هاي بچه داري براي رفت و آمد و دلايل ديگه ارتباطم با دوستانم در دنياي واقعي كمتر شد و در مقابل دوستان خيلي خوبي در فضاي مجازي پيدا كردم. دوستاني كه با هم نقاط مشترك داشتيم. دوستاني كه گاهي بيشتر از يه دوست به درد دل آدم گوش ميدن و بهتر از ديگران همدردي مي كنن و به آدم راهنمايي ميدن. فهميدم كه واقعي بودن به حضور فيزيكي نيست و مجازي بودن به پشت دستگاه ...

حال دلم خوب نبود که این پست را نوشتم. اگر حال دلتان خوب نیست به ادامه مطلب نروید . خدای خوب و مهربانم. همه خسته ایم. همه خسته ایم. خدایا خسته ام. از این همه خبرهای بد هر روزه خسته ام. از این که یک روز هم در بین انبوه روزهایمان یک خبر خوب نداریم....یک دلخوشی نداریم خسته ام. همه دنیای ما پر شده از ظلم و تجاوز و جنگ. هر روز هم یک گوشه دنیا به آنها اضافه می شود. از روزهای کودکی ما همیشه فلسطین بوده. بعد بوسنی. بعد افغانستان. بعد عراق. بعد میانمار. بعد سوریه.بعد...این همه جایی که یادم نیست. این همه مادری که هیچ کاری برای جگرگوشه شان از دستشان برنمی آید و در کنارشان خونین و خسته می آرامند. این همه بیماری. که هر روز و هر روز انواع جدیدی...